Σε μια εποχή που η τεχνολογία παίζει ολοένα και μεγαλύτερο ρόλο στην καθημερινότητά μας, η χρήση της τεχνητής νοημοσύνης (AI) στην ψυχική υγεία αρχίζει να κάνει την εμφάνισή της, κυρίως μέσω εφαρμογών και εργαλείων αυτόματης συμβουλευτικής. Το καίριο ερώτημα που προκύπτει είναι: «Πόσο μπορεί η AI να αντικαταστήσει τη θεραπευτική σχέση και την ανθρώπινη παρουσία στη θεραπευτική διαδικασία;»
Η επιθυμία του να κάνουμε το καλύτερο για τα παιδιά μας πηγάζει από ένα ευγενές και φυσικό ένστικτό. Στη σύγχρονη όμως εποχή η παρόρμηση αυτή μεταμορφώθηκε σε κάτι ακραίο.
Πολλοί γονείς νιώθουν ότι οφείλουν να πιέσουν, να τελειοποιήσουν και να προστατεύσουν τα παιδιά τους με ζήλο, να τους δώσουν το καλύτερο από τα πάντα και συγχρόνως να τα κάνουν τα καλύτερα σε όλα. Παράλληλα, ο φόβος για την ασφάλεια των παιδιών, φαίνεται να ξεπερνιέται μόνο με την αγωνία να μην μείνουν πίσω.
Είναι σημαντικό να τονιστεί πως η άρνηση είναι μηχανισμός ψυχολογικής άμυνας. Είναι το πρώτο στάδιο της θλίψης κι ένας αρκετά συνήθης τρόπος να αντιμετωπίζουμε το φόβο του θανάτου.
Ένα απλό παράδειγμα.... Πόσες φορές έχει τύχει να μας ενημερώσουν για ένα δυσάρεστο γεγονός και η πρώτη μας αντίδραση είναι να πούμε: “Αλήθεια τώρα; ή “Σοβαρολογείς;” ή “Αποκλείεται. Δεν μπορώ να το πιστέψω”.
Όλο και περισσότερα παιδιά στις μέρες μας ενδιαφέρονται για το φυσικό τους περιβάλλον. Οι γνώσεις τους για αυτό ενδεχομένως να είναι περισσότερες από ποτέ. Το βλέπουν στην τηλεόραση. Διαβάζουν γι΄αυτό στο διαδίκτυο και σε επιστημονικά περιοδικά. Μπορεί να επισκεφθούν ένα ζωολογικό πάρκο ή ένα καταφύγιο με την οικογένεια τους.
Δυστυχώς όμως πολύ λιγότερα το βιώνουν άμεσα, μόνα τους ή με τους φίλους τους.
σΉδη στην Ευρώπη τα κρούσματα του κοροναϊού ξεπέρασαν τα 4 εκατομμύρια, ενώ παγκοσμίως έφτασαν τα 25 εκ. Η καθημερινή ενημέρωση που κυρίως επικεντρώνεται στον αριθμό των ημερήσιων κρουσμάτων και θανάτων, ενίσχυσε το μήνυμα ότι μόνο οι ηλικιωμένοι επηρεάζονται σοβαρά από τον ιό. Παράλληλα, ενδυνάμωσε και τη λανθασμένη πεποίθηση πως οι νέοι είναι “άτρωτοι”.
