Η επιθυμία του να κάνουμε το καλύτερο για τα παιδιά μας πηγάζει από ένα ευγενές και φυσικό ένστικτό. Στη σύγχρονη όμως εποχή η παρόρμηση αυτή μεταμορφώθηκε σε κάτι ακραίο.
Πολλοί γονείς νιώθουν ότι οφείλουν να πιέσουν, να τελειοποιήσουν και να προστατεύσουν τα παιδιά τους με ζήλο, να τους δώσουν το καλύτερο από τα πάντα και συγχρόνως να τα κάνουν τα καλύτερα σε όλα. Παράλληλα, ο φόβος για την ασφάλεια των παιδιών, φαίνεται να ξεπερνιέται μόνο με την αγωνία να μην μείνουν πίσω.
Όλο και περισσότερα παιδιά στις μέρες μας ενδιαφέρονται για το φυσικό τους περιβάλλον. Οι γνώσεις τους για αυτό ενδεχομένως να είναι περισσότερες από ποτέ. Το βλέπουν στην τηλεόραση, διαβάζουν γι’ αυτό στο διαδίκτυο και σε επιστημονικά περιοδικά. Μπορεί να επισκεφθούν ένα ζωολογικό πάρκο ή ένα καταφύγιο με την οικογένεια τους. Δυστυχώς όμως πολύ λιγότερα το βιώνουν άμεσα, μόνα τους ή με τους φίλους τους.
Υπάρχουν γύρω μας. Άνθρωποι που πιστεύουν πως ο κορονοϊός είναι ένα ψέμα. Αποδίδουν τη «ύπαρξη» του σε θεωρίες συνωμοσίας και δηλώνουν πως θα κάνουν τα πάντα για να μην συμμετέχουν στην καταστροφή του ανθρώπινου είδους.
Αρκετά συχνά θα ακούσουμε νεαρά άτομα να υποστηρίζουν ότι ο ιός ενδέχεται να μην υπάρχει και πως αν ακόμη νοσήσουν δεν πρόκειται να πεθάνουν. Γιατί αρκετοί νέοι αρνούνται την πραγματικότητα της Covid-19 και πώς θα τους βοηθήσουμε να επιδείξουν ενσυναίσθηση;
Τους συναντάμε καθημερινά. Στο δρόμο, στα social media, στα πλαίσια μιας συζήτησης ή στα όρια της παράνοιας. Είναι αυτοί που αρνούνται τον COVID-19 αποδίδοντας την ύπαρξή του σε θεωρίες συνωμοσίας και τις συνέπειές του σε επικείμενη αλλοίωση ή ακόμη και καταστροφή του ανθρώπινου είδους. Ποια είναι η ψυχοσύνθεση αυτών των ατόμων και πώς πρέπει να τους αντιμετωπίζουμε;
