σΉδη στην Ευρώπη τα κρούσματα του κοροναϊού ξεπέρασαν τα 4 εκατομμύρια, ενώ παγκοσμίως έφτασαν τα 25 εκ. Η καθημερινή ενημέρωση που κυρίως επικεντρώνεται στον αριθμό των ημερήσιων κρουσμάτων και θανάτων, ενίσχυσε το μήνυμα ότι μόνο οι ηλικιωμένοι επηρεάζονται σοβαρά από τον ιό. Παράλληλα, ενδυνάμωσε και τη λανθασμένη πεποίθηση πως οι νέοι είναι “άτρωτοι”.
Αρκετά συχνά θα ακούσουμε νεαρά άτομα να υποστηρίζουν ότι ο ιός ενδέχεται να μην υπάρχει και πως αν ακόμη νοσήσουν δεν πρόκειται να πεθάνουν. Ενώ θα τους παρατηρήσουμε να μην τηρούν τα μέτρα κοινωνικής προστασίας και κοινωνικής αποστασιοποίησης.
Η στάση λοιπόν των νέων απέναντι στον κοροναϊό, δυστυχώς οδήγησε και την υπόλοιπη κοινωνία να τους χαρακτηρίζει “ανεύθυνους”, “επιπόλαιους” και “επικίνδυνους” για τη δημόσια υγεία.
Γιατί όμως αρκετοί νέοι συμπεριφέρονται με αυτό τον τρόπο; Τι τους κάνει να αρνούνται την πραγματικότητα;
Είναι σημαντικό να κατανοήσουμε τους λόγους της συγκεκριμένης συμπεριφοράς, ώστε να αποφευχθεί κάθε είδους στιγματισμός των νέων, αλλά και να τους βοηθήσουμε να επιδείξουν ενσυναίσθηση.
Το να πείσεις τους νέους, ιδίως τους εφήβους, να σταματήσουν να συναντιούνται με τους φίλους τους λόγω του κινδύνου εξάπλωσης του κοροναϊού μπορεί να είναι αρκετά δύσκολο. Τα άτομα της συγκεκριμένης ηλικιακής ομάδας δεν έχουν ακόμη αποκτήσει πλήρως τον έλεγχο των παρορμήσεων τους. Τείνουν να εστιάζουν στο εδώ και τώρα, να επικεντρώνονται στη χαρά και στην απόλαυση της στιγμής, ξεχνώντας τις μακροπρόθεσμες συνέπειες και το κόστος της συμπεριφοράς τους. Κι ενώ κατανοούν τη σημασία της κοινωνικής αποστασιοποίησης, η επαφή και η ανθρώπινη αλληλεπίδραση έχουν μεγαλύτερη αξία και κίνητρο για εκείνους.
Η έμφαση που δίνουν οι έφηβοι στο σχετίζεσθαι και στην αλληλεπίδραση με τους συνομήλικους αφορά το αναπτυξιακό τους στάδιο. Μέσα από τις σχέσεις προσδιορίζουν τον εαυτό τους και διερευνούν την ταυτότητα τους. Οι φιλίες επιδρούν σημαντικά στην κοινωνική ανάπτυξη τους και στην ανάπτυξη της προσωπικότητας τους.
Εν ολίγοις, είναι αναπτυξιακό τους “καθήκον” να δημιουργήσουν κοινωνικές σχέσεις, οπότε εάν υπάρξει εμπόδιο στο δρόμο αυτού του υγιούς αναπτυξιακού στόχου, ενδέχεται να προκληθούν αρνητικές συναισθηματικές συνέπειες όπως άγχος, κατάθλιψη και θυμός.
Όταν τα νεαρά άτομα στερούνται όλα όσα είναι φυσιολογικά για εκείνα βιώνουν έναν “μικρό θάνατο”, μια απώλεια των προσδοκιών τους και μια αβεβαιότητα για τους βραχυπρόθεσμους στόχους τους. Στην προσπάθεια τους να μην χάσουν τον έλεγχο του εαυτού τους και της ψυχικής τους συγκρότησης, ενεργοποιούνται μηχανισμοί άμυνας όπως η “άρνηση”, καθώς το ψυχικό κόστος της κοινωνικής αποστασιοποίησης είναι μεγαλύτερο για εκείνους από ότι για τους ενήλικες.
Η εγωκεντρική τους λοιπόν φάση είναι απολύτως φυσιολογική. Απλά σ' αυτή την περίπτωση χρειάζεται περισσότερος χρόνος, ώστε να μπορέσουν να πάρουν το μήνυμα ότι σ' αυτή τη κρίση πρέπει να σκεφτόμαστε συλλογικά.
Συνεπώς, οι γονείς και γενικότερα οι ενήλικες είναι σημαντικό να κατανοήσουν και να δείχνουν επιείκεια σ' αυτή τη συμπεριφορά.
- Παράλληλα όμως, με διάθεση διαλόγου κι όχι κηρύγματος, να προβληματίζουν τους νέους με ερωτήματα όπως: “Πώς θα αισθανόσουν αν ήσουν ένας ενήλικας με ευάλωτο ανοσοποιητικό και ένας έφηβος χωρίς μάσκα σε πλησίαζε;” ώστε να τους βοηθήσουν να κατανοήσουν ευκολότερα την οπτική των υπολοίπων.
- Ενώ είναι πολύ σημαντικό, οι ίδιοι οι γονείς/ενήλικες να τηρούν αυτό που ζητούν από τους εφήβους τους να κάνουν. Η μοντελοποίηση της καλής συμπεριφοράς είναι το άλφα και το ωμέγα για να κατανοήσουν οι νέοι τη σημασία της κοινωνικής αποστασιοποίησης και των μέτρων προστασίας κατά της εξάπλωσης του ιού.
..... γιατί χρειάζεται να θυμόμαστε πως η ενσυναίσθηση καλλιεργείται όχι μόνο με τα λόγια, αλλά και με τις πράξεις!!
Μπορείτε επίσης, να διαβάσετε το άρθρο στο:
*Απαγορεύεται ρητώς η αναπαραγωγή χωρίς προηγούμενη άδεια των υπευθύνων της ιστοσελίδας*
